Początki i rozwój miasta Szczekociny do końca XV w. Kariery polityczne dzieci Piotra starszego. Cz. 6
Początki i rozwój miasta Szczekociny do końca XV w.
Autor: dr Jacek Laberschek (Kraków)
Jan ze Szczekocin, kasztelan lubelski, starosta dobrzyński, tenutariusz zamku Olsztyn zapisuje Janowi Służce 80 grzywien na wsi Mirów, w Zrębice, 7 IX 1425 r. Lico dokumentu
Jeszcze za życia przeznaczył do stanu duchownego Jana i Kennę. Jan, będąc już w 1373 r. klerykiem krakowskim, uzyskał dzięki suplice samego króla Ludwika Węgierskiego i jego matki Elżbiety do papieża Grzegorza XI ekspektatywę na kanonię krakowską, jednak porzucił dobrze zapowiadającą się karierę kościelną, zapewne w latach 1384-1388, a następie ożenił się w 1398 r. z Ofką, córką Zbigniewa z Wielogłów. Drugi z synów Piotra, również o imieniu Piotr, miał prawdopodobnie zgodnie z wolą ojca pójść w jego ślady, a więc obrać karierę polityczną i rozporządzać niepodzielnie całym ojcowskim majątkiem, jednak losy obu młodych Szczekockich potoczyły się zgoła inaczej, nie tak jak planował i życzył sobie tego Piotr starszy. To właśnie Jan zaangażował się całkowicie w działalność polityczną i nie ustawał w zabiegach o uzyskanie coraz to wyższych urzędów w apracie państwowym, piastując kolejno urząd: podstolego królowej 1397-1399, starosty sandomierskiego 1401-1407, starosty kujawskiego 1402-1403, stolnika sandomierskiego 1405, kasztelana zawichojskiego 1407-1409, kasztelana wiślickiego 1409-1410, starosty halickiego 1408-1410, kasztelana lubelskiego 1410-1433, starosty sądeckiego 1410, starosty generalnego wielkopolskiego 1415-1419, starosty dobrzyńskiego 1429-1433 i tenutariusza olsztyńskiego 1408-1433. Natomiast Piotr młodszy po kilkuletnim urzędowaniu jako podstoli królowej Jadwigi w latach 1390-1396 zaprzestał jakiejkolwiek działalności publicznej, może ze względu na podeszły albo słabe zdrowie, ewentualnie z zupełnie innego powodu. Piotr był protoplastą rodziny Dębieńskich(Dębińskich) z Dębna, która nie posiadała Szczekocin, choć sporadycznie pisała się z tej miejscowości. Kenna ze Szczekocin, przypuszczalnie siostra Jana i Piotra Szczekockich, wstąpiła do klasztoru klarysek w Starym Sączu, gdzie w 1424 r. była nawet opatką.
Pod koniec XIV stulecia, obok wspomnianych Szczekockich, występują jeszcze trzy osoby piszące się ze Szczekocin: Szczepan, mieszczanin poświadczony w 1398 r., oraz bliżej nie określony Adam, notowany w 1384 r., wreszcie Jakub, wzmiankowany w latach 1398-1399. Adama można uznawać zarówno za cząstkowego dziedzica Szczekocin, krewnego wspomnianych Odrowążów, jak też za mieszczanina albo nawet kmiecia z wsi Szczekociny. Charakter sprawy, jaką prowadził przed sądem ziemskim krakowskim z Chociemirem z Tarnowej Góry, tj. spór o 2 woły, 1 krowę i 3 stogi zboża, pozwala na zaakceptowanie i przyjęcie każdej z tych ewentualności. W przypadku Jakuba ze Szczekocin zapiski sądowe z lat 1398-1399, rejestrujące jego osobę, potwierdzają otwarcie jego szlacheckie pochodzenie i wraz z innymi zapiskami dotyczącymi Piotra ze Szczekocin wskazują na istnienie pokrewieństwa ze Szczekockimi. Należy przede wszystkim zauważyć, iż żona Jakuba, Gertruda pochodziła z Cudzynowic, w których Piotr ze Szczekocin w 1398 r. zakupił od miejscowego dziedzica Świętosława całą jego dziedzinę.
Pieczęć Jana ze Szczekocin Dokument, w którym Jan ze Szczekocin, kasztelan lubelski, biorąc starostwo dobrzyńskie zobowiązuje się płacić rocznie 400 grzywien, Kozienice, 2 XII 1429 r.