Wśród obecnie uprawianych dyscyplin historycznych badania nad dziejami miasta zajmują poczesne miejsce i cieszą się niesłabnącym powodzeniem. Dzięki wysiłkom historyków urbanizacji setki ośrodków miejskich doczekało się naukowych monografii historycznych i innych wartościowych opracowań.

Z osobą Piotra starszego niektórzy historycy i archeologowie wiążą powstanie obronnej rezydencji w Szczekocinach, leżącej 2,5km na południowy wschód od miasta, na lewym brzegu Pilicy, po której zachował się kopiec ziemny w kształcie stożka o średnicy podstawy 30-33 m, otoczony 10-metrową fosą z reliktami drewnianej budowli zapewne wieżowej na wierzchołku.

Równie starą metryką jak gród szczekociński ma miejscowy kościół parafialny pod wezwaniem św. Bartłomieja i choć nie zachowały się źródła dotyczące najstarszej fundacji i erekcji kościoła, to istnieją pewne istotne przesłanki wskazujące na jego powstanie przed r. 1307, w którym po raz pierwszy poświadczona została osada Szczekociny.

Podsumowując dotychczasowe uwagi, należy stwierdzić, iż przed lokacyjne Szczekociny obejmowały następujące obiekty: wieś Szczekociny z kościołem parafialnym w centrum i placem gospodarczym, czyli Nawsiem, oraz gródek odległy o 2 km od wsi, będący siedzibą dziedziców miejscowości.

Piotr mógł sobie pozwolić na tego typu kosztowne działania i inwestycje, gdyż dysponował odpowiednio dużym majątkiem, a więc środkami materialnymi. W spadku po ojcu dostał przecież bogatą, funkcjonującą na prawi niemieckim, parafialną wieś Szczekociny.

Jeszcze za życia przeznaczył do stanu duchownego Jana i Kennę. Jan, będąc już w 1373 r. klerykiem krakowskim, uzyskał dzięki suplice samego króla Ludwika Węgierskiego i jego matki Elżbiety do papieża Grzegorza XI ekspektatywę na kanonię krakowską, jednak porzucił dobrze zapowiadającą się karierę kościelną, zapewne w latach 1384-1388, a następie ożenił się w 1398 r. z Ofką, córką Zbigniewa z Wielogłów.